دست هایش

1 – در caption انتهایی فیلم می خوانیم:
 "بیش از 30 سال است که مریم نصیری زاده در کنار همسر 78 ساله اش رحم خدارنودی مودب، در روستای برم رامهرمز روزگار می گذراند و 20 سالی می شود که سنگ می شکند و می فروشد تا معاش خانواده اش را تأمین کند. او 40 سال دارد..."
2 - "برد" نام فیلم، از نوع دستوری به معنی دور شدن است (از راه کنار کن یا از راه دور شو) و امری است به دور شدن. نامی مناسب فیلم.
3 – "برد" تقریباً یک روز کامل از زندگی – گذران – یک زن روستانشین برای امرار معاش را به تصویر می کشد. زنی که شغلی متفاوت دارد. در کار گله داری و دامداری نیست فرش نمی بافد و داشت و برداشت نمی کند. سنگ می شکند و به بهای اندکی می فروشد.
4 - نوشته انتهایی فیلم مهم هست و مهم نیست. به نظر می رسد فیلمساز نتوانسته آن طور که می خواهد از طریق تصویر – سینما- منظور خود را به ما- مخاطب- برساند. و سعی کرده با یادداشتی در انتها، این مهم را به انجام رساند. در صورتی که این یادداشت – تقریباً- اطلاعاتی اضافه بر فیلم نداده و طبعا لزومی بر انشای آن هم نبود.
5 – اما "برد" فیلم مهمی است. مهم ترین پلان فیلم یک اینسرت است. پلانی که عصاره فیلم و خانم است. اینسرت دست ها ؛ دست هایی که نمادی ترین موضوع فیلم است. دست هایی که به نوعی همه موضوع فیلم است. که ای کاش با دقت بیشتری دکوپاژ و با جزییات بهتری به آن توجه می شد.
6 – زن ، در طول فیلم سکوت سنگینی دارد. به نظر می رسد هزاران کلمه ناگفته و در سینه خفته دارد. سکوت سنگینی که گاه با سختی شکستن سنگ ها همراه می شود و گاه به لطافت آب دادن سبزه و تمیزکردن آینه می رسد. که هر دو نمادی از زندگی و جریان خروشان آن است. فیلم وارد جزئیات زندگی خصوصی او نمی شود. او زنی 40 ساله است که همسری 78 ساله دارد. سکوت.
7 – حمید جعفری در مکتب مرحوم محمدرضا مقدسیان سینمای مستند را آموخته و امید به آینده بسیار است. از فیلم یا فیلم های قبلی او بی خبریم. همچنان بر این عقیده هستیم که مستند مهم ترین بخش سینمای ایران است. سینمایی که در آن دروغ راه ندارد و سینمای صادق تر و درست تری است. یک سینمای خالص. بدون ریا. بدون ادا.
8 - یکی از وظایف جشنواره ها کشف فیلم ها و فیلمسازان است و یکی از وظایف منتقدان کشف نکات مهم فیلم ها از درون آنها. به نظر می رسد "برد" و حمید جعفری می تواند یکی از کشف های مهم برای جشنواره امسال باشد. خوشا.