نقدی بر مستند " بی سرزمین تر از باد " به کارگردانی غلامرضا جعفری

1 - اگر ویژگی یک مستند خوب را انتخاب سوژه بکر و مناسب، پژوهش ارزنده، شکل و ساختار درست و نتیجه گیری بدانیم، "بی سرزمین تر از باد" از آن جمله است.
2 - یک مستند جمع و جور که:
حاشیه نمی رود
در موضوع حرکت می کند
کشدار و پر تکرار نیست و حوصله آدم مشتاق و کنجکاو را سر نمی برد
با توجه به سوژه اش نق نمی زند
تقصیر را گردن کسی نمی اندازد و ساخت و پرداخت درستی دارد.
و در نهایت و در 26 دقیقه ما را با یک معضل بزرگ روبرو و احساساتمان را درگیر می کند. آوارگی.
3 - فیلم با هوشمندی آغاز می شود. از همان دقایق اول تقریبا یک روز کامل و ملال انگیز زندگی پدر را می بینیم و در مقابل، پسر که ظاهرا سرخوش است، یک معرفی نسبتا کامل از محل زندگی اش که به نظرش زیبا و خواستنی است به ما می دهد.
نمایی جامع به نشانه ی تمامی فیلم که همه حرف های فیلم را در خود دارد. این نما تصویری است از آنچه بود و هست و خواهد آمد.
4 - پدر در جستجوی ارتباط و رسیدن به فرزندش است. امیدوار. مادر اما دل نگران و پدر را مقصر اصلی می داند. داوری سخت است.
5 - فیلم، تلخ و تیز است و این تلخی تا انتها ادامه دارد. بن بست و یاس مطلق. اما به نظر می رسد جستجو تا نتیجه گیری ادامه دارد. تا همین امروز و تا فردا و فرداها.
6 – می ماند این نکته که آیا فیلمساز کارش را بلد است و توانسته روایتش را درست تعریف کند؟ به نظر می رسد او کم و بیش و البته بیش! موفق بوده و به سینمای مستند دلبسته است.  نگاه کاونده و معقول و هوشمندانه اش مورد احترام من است و منتظر کارهای بعدی او می مانم.

« پیام مستوفی »