«دوربین شخصی» به روایت لائورا راسکارولی

لائورا راسکارولی در مسترکلاس «دوربین شخصی» با اشاره به اصطلاح «فیلم، رساله» تاکید کرد امیدوار است این موضوع در دام یکسان سازی نیفتد. 

به گزارش ستاد اطلاع رسانی چهاردهمین جشنواره «سینماحقیقت»، کارگاه لائورا راسکارولی پژوهشگر و استاد دانشگاه در حوزه مطالعات فیلم با عنوان «دوربین شخصی» ساعت 18 شنبه  29 آذرماه و در پنجمین روز از چهاردهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» آغاز شده و در حال برگزاری است.

لائورا راسکارولی در این برنامه گفت: از جشنواره مستند «سینما حقیقت» به خاطر این دعوت که سبب شده تا نکاتی را در باره  فیلم-رساله با شما در میان بگذارم، تشکر می‌کنم. امروزه اصطلاح فیلم-رساله به طور گسترده و مکرر در جشنواره‌های سینمایی و محافل هنری، مطبوعات و نشریات دانشگاهی به کاربرده می‌شود. ولی با آن که این انفجار واقعی فرم‌ها بی‌شک به خاطر واکنش مثبت و مناسب بودن زمانه است، اطلاق بی‌رویه آن به چنین طیف متنوعی از محصولات سینمایی می‌تواند پرسش برانگیز، و در نهایت به رسالت اولیه‌اش لطمه زند.

وی افزود: از آن مهم‌تر باید ضمنا ازخود سئوال کرد: نکند این کثرت فیلم-رساله که زمانی مختص تجربه‌های انتقادی و رادیکال سینمایی بود، در نهایت به سمت محصولاتی قراردادی سوق‌اش دهد و همانطور که «ایتو اشتارل» یک دهه پیش هشدار داد، در دام سرمایه‌داری معاصر، یکسان‌سازِ تفاوت‌ها بیفتد؟

این پژوهشگر در ادامه بیان کرد: با مد نظر داشتن این نکته، و پس از توضیحی کوتاه درباره خود این اصطلاح، به شما خواهم گفت که چطور می‌توان قالب فیلم-رساله را به منزله شکل خاصی از سینمای داستانی نیز مدِ نظر قرار داد. سپس بر روی اصطلاح دیگری تمرکز خواهم کرد که امروز بیش از پیش برجستگی پیدا کرده: (فیلم-رساله یا فیلم-شاعرانه /تغزلی) 
لائورا راسکارولی ادامه داد: سپس تأملاتی را با شما درمیان می‌گذارم که چطور می‌توان از فیلم -رساله به عنوان سینمایی تجربی یاد کرد. ولی اصطلاح فیلم-رساله، باآن که جدید نیست، به تازگی در دنیا رایج شده است. با آن که این اصطلاح به قبل از 1930 بر می‌گردد ولی قبل از سال 2000 واقعا در حیطه نقد یا ادبیات سینمایی به طور جدی مطرح شد. 

وی در ادامه گفت: تعدادی از این نوع فیلم‌ها در دهه 1930 توسط منتقدها به عنوان «رساله» توصیف شدند. قبل از همه فیلم مردی با دوربین فیلمبرداری ساخته ژیگا ورتف است. شکی نیست که فیلم-رساله پیشگام فیلم‌های غیرداستانی در دهه 1950 بود. فیلم‌هایی که ابتکارات اندیشمند بسیاری از فیلمسازان تجربی بخصوص در فرانسه را به نمایش می‌گذاشتند.