مهدوی: فیلمساز باید دغدغه‏های انسانی را بر دلمشغولی های آرمانی و شخصی اش ارجح بداند

بنا بر گزارش پایگاه خبری-تحلیلی «سینما تجربی»، اولین جلسه از شب های نقد جشنواره «سینما حقیقت» شب گذشته (دوشنبه ۹۰.۸.۱۶) با حضور علی علایی (مجری و کارشناس)، رامتین شهبازی (منتقد) و جمعی از مستندسازان و علاقه مندان به این حوزه در سالن شماره دو سینما فلسطین برگزار شد. 
بنابراین گزارش این جلسه با نقد و بررسی فیلم «خوش آمدید به موگادیشو» آغاز شد که عابدین مهدوی کارگردان این اثر مستند در جلسه حاضر شد. 
*علایی: «خوش آمدید به موگادیشو» برای فقر مردم سومالی راه حل ارائه می‏دهد 
علی علایی در ابتدای مراسم به مسئله فقدان ایماژ در فیلم های مستند اشاره کرد و گفت: هرچند یکی از ضعف های برخی فیلم های مستند نبود ایماژ است اما فیلم «خوش آمدید به موگادیشو» از این نظر غنی بود. بسیار خوب است که عقبه عکاسی این کارگردان با سینمای مستند به خوبی پیوند خورده است. خوشبختانه عابدین مهدوی دوربین را برای نمایش رقت آمیز تصاویر به کار نبرده است و وقتی به سراغ قحطی زدگان سومالی می رود نگاه نجیبانه ای دارد و بیشتر به مسائل انسانی تاکید می کند. 
او افزود: فیلم درمیانه کار به بحث جنگ داخلی رسید که از این نظر نیز جای تقدیر دارد و در انتها نیز با امیدی بسیار زیبا به پایان رسید. گرایش فیلمساز برای عرضه مسائل فرهنگی قابل توجه است. ما درفیلم می بینیم که فیلمساز به سراغ مسائلی چون سواد آموزی رفته به این مسائل فرهنگی اهمیت می دهد. به طور مثال پلان زیبای درس خواندن کودکان سومالی که نوشتن بر روی تخته زغالی نشان می دهد که فیلمساز با اینکه وظیفه ای در ارائه راه حل ندارد اما این کار را با ظرافت و زیبایی انجام داده و راه حل ریشه ای این فقر و بدبختی را عنوان می کند. 
او ادامه داد: هرچند تدوین صحنه های آرشیوی کار دشواری است اما عابدین مهدوی این کار را به خوب به انجام می رساند و فیلم یکدست و یکپارچه ای در اختیار مخاطب قرار می دهد. 
علایی در پایان گفت: امیدوارم جنگ و بحران در دنیا به پایان رسد اما فیلم های خوب عابدین مهدوی همچنان ادامه داشته باشد. 
*مهدوی: فیلسماز باید دغدغه‏های انسانی را بر دلمشغولی های آرمانی و شخصی اش ارجح بداند 
در ادامه عابدین مهدوی حوزه مستندسازی را بسیار سنگین و خود را شاگردی در این عرصه دانست و گفت: من فعالیتم را با عکاسی آغاز و زمانی احساس کردم که عکس تنها به حرکت نیاز دارد و برای رسیدن به این حس به سمت سینمای مستند آمدم. من تحصیل کرده انجمن سینمای جوان بودم و اولین بار برای ساخت فیلمی به افغانستان رفتم و از آن به بعد در سوژه های جنگ و بحران باقی ماندم. 
او گفت: به نظر من دنیای کنونی به سمتی می رود که نیازمند پرداختن به جزئیات است و ما دیگر نمی توانیم به تیتر اخبار بسنده کنیم. 
او ادامه داد: دغدغه شخصی من پرداختن به بحث کودکان جنگ و مسائل انسانی حول بحران است. به نظر من فردی که پشت دوربین قرار می گیرد علاوه بر آرمان های خود باید دغدغه های انسانی داشته باشد و حتی آن دغدغه انسانی را بر آرمان خود ارجح بداند. 
این مستندساز در پاسخ به پرسش علایی پیرامون داشتن فیلمنامه قبل از سفر به سومالی، گفت: زمانی که در تهران بودم با کتاب «نبرد در موگادیشو» که به خوبی اتفاقات سومالی را بیان می کند، مطالعه را شروع کردم. برای من بررسی تاریخ سومالی و این مسئله که چه شد سومالی به این وضع اسفناک گرفتار گشت، مهم بود. اما متاسفانه نتوانستم آرشیوی از تاریخ سومالی پیدا کنم و از این جهت فیلم دچار ضعف هایی است. حتی برای تصویربرداری به نزدیکی دانشگاه و بیمارستان مرکزی موگادیشو رفتم اما به دلیل مسائل امنیتی امکان تصویربرداری برایم فراهم نشد. 
او همچنین به مسئله احترام به مخاطب اشاره کرد و گفت: من همواره سعی می کنم تا در فیلم هایم برای مخاطب احترام قائل باشم و به همین سبب از لنز نرمال استفاده می کنم و در جهت غلو کردن برخی مسائل نمی کوشم. 
شهبازی: گاهی اوقات فیلمسازان سوژه زده می شوند 
رامتین شهبازی که موفق به دیدن این فیلم نشده بود به بیان چند مسئله کلی در مستندسازی پرداخت و گفت: بحث زاویه دید در مستندسازی بسیار مهم است. گاهی فیلمساز سوژه زده می شود به این معنا که وقتی به سراغ سوژه ای خوب و عالی می رود ناگهان تسلیم آن شده و سوژه سوار بر فیلم می شود. دراین هنگام است که ما دیگر نگاه فیلمساز را نمی بینیم و پس از چند دقیقه ابتدایی فیلم مخاطب احساس کسالت می کند. 
او افزود: اینکه فیلمساز چگونه با سوژه رو به رو می شود و چه تحقیقی حول آن صورت می دهد بسیار مهم است.