«لوین پیتر» مستندساز آلمانی از تجربه ساخت مستند «آن سوی بوران» می‌گوید

«آمدن به ایران فرصت خوبی بود تا مستندی را که نزدیک به سه سال برایش وقت گذاشتم، با مردم این کشور شریک شوم. این مستند (آن سوی بوران) برای من ارزش زیادی دارد، چراکه زندگی پدربزرگم را زمانی که در جنگ جهانی دوم سرباز بود، به تصویر کشیده است. اتفاقات در جنگ، دوران جوانی پدربزرگ و هر آن‌چه او طی این سال‌ها تعریف‌کرده، خط اصلی داستان «آن سوی بوران» را تشکیل می‌دهد.  موقع ساخت این فیلم من گاهی با خودم به یک کشمکش درونی می‌رسیدم. گاهی در مقام نوه قرار می‌گرفتم و گاه یک فیلمساز بودم که دوست داشتم واقعیت‌ها را نشان دهم. این دوگانگی، کار من را در ساخت این فیلم سخت می‌کرد و انرژی زیادی از من می‌برد. یادم هست وقتی فیلم تمام شد، آن را به همراه پدربزرگم دیدیم. او در تمام مدت فیلم سکوت کرده بود. بعد از این‌که فیلم تمام شد، به حیاط خانه آمد و به گل‌ها خیره شد. وقتی از او خواستم نظرش را درباره آن بگوید، نگاهم کرد و گفت خیلی سریع گذشت! درست مثل عمری که به همین سرعت در همه این سال‌ها گذشته. البته من به عنوان یک فیلمساز معتقدم فیلمم روایت کندی دارد. درواقع فیلم من یک فیلم با ریتمی آرام است، اما پدربزرگم چون تمام زندگی خودش را در آن می‌دید، گمان می‌کرد همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاده است. نکته قابل توجه این بود که پدربزرگم بعد از نخستین نمایش این فیلم از دنیا رفت. این فیلم برای من ارزش زیادی دارد، به همین دلیل است که دوست دارم مردم ایران هم آن را ببینند. البته از وقتی به ایران آمده‌ام، مدام درباره فیلم‌های ایرانی از من سوال می‌پرسند. واقعیت این است که هنوز فرصت نکرده‌ام مستندهای ایرانی را خوب ببینم و دوست هم ندارم یک نگاه غیرکارشناسانه ارايه کنم. اما آن‌چه در ایران می‌بینم، کاملا متفاوت از همه کلیشه‌هایی است که در ذهن ما ساخته‌اند. بنابراین فکر می‌کنم فیلم‌های ایرانی هم می‌توانند چیزی متفاوت از آن‌چه تصور مي‌کردم، باشند.»